16 NOVEMBER 2015 | Charlotte De Somviele

 

Hoe dans je het vergeten? Toen choreograaf Ugo Dehaes een geliefde zag wegkwijnen door dementie, wist hij dat hij hierover een voorstelling moest maken. In plaats van te focussen op de emoties die zo’n ziekteproces losmaakt, onderzocht hij hoe de aftakeling in het lichaam resoneert. Hoe de Alzheimer sputtert, tintelt, desoriënteert. Als een wervelwind schiet De­haes, met Charlotte Vanden Eynde en Kayoko Minami aan zijn zijde, in cirkels over de scène. Ze botsen hard ­tegen elkaar aan, maar zonder het echt te voelen. Hun geest lijkt zich te hebben losgekoppeld van hun lichaam.
 

De ijzeren vliegtuigvleugel die stil maar dreigend in de lucht hangt, tekent een schaduw van tralies op de vloer. Misschien moet dementie zo wel voelen: alsof je gevangen zit in de draaikolk van de tijd, alsof je als een eenzame slaapwandelaar ronddwaalt in je geheugen, niet wetend welke herinnering zal ‘toeslaan’, of voor hoelang. Minami vecht tegen haar schaduw op de muur, waarvan ze het gezicht niet langer herkent. Vanden Eynde kantelt twijfelend haar heupen, wandelt op imaginaire hakjes heen en weer, alsof ze zich wil herinneren hoe het was om vrouw te zijn.
 

DMNT schippert tussen plotse verstilling en oncontroleerbare versnelling. Die dynamiek maakt de voorstelling op het randje van eenzijdig, te meer omdat de choreografie voor het grootste deel uit synchrone bewegingen bestaat en de relatie tussen de dansers wat spanning mist. Ook het raamwerk voel je nog wat te sterk door de dans heen. DMNT blijft evenwel dicht op de huid van een leesbare pathologie en dat maakt de dementie inleefbaar. Net daarom zou DMNT niet alleen het theater moeten opzoeken, maar ook de mensen die deze strijd ondergaan. Voor wie zo geïsoleerd leeft, moet die herkenning een grote troost bieden.

 

 

DMNT
Ugo Dehaes/Kwaad Bloed
Gezien op 13/11 in Monty, Antwerpen. Op reis tot 23 april 2016.