GEZELSCHAP fABULEUS

CHOREOGRAAF UGO DEHAES i.s.m. NATASCHA PIRE

REPETITIEDUUR 30 DAGEN

PREMIERE 15 FEBRUARI

Foto: Piet Goethals

 

'In cinematermen is GIRLS een prequel', zegt danser en choreograaf Ugo Dehaes, opgeleid in P.A.R.T.S. en in het verleden actief bij onder andere Meg Stuart/Damaged Goods. 'In 2010 heb ik de voorstelling WOMEN gemaakt met acht danseressen tussen 30 en 56 – naar dansnormen is dat 'oud'. Toen de voorstelling af was, leek het me interessant om precies dezelfde voorstelling te maken met danseressen die net heel jong zijn. fABULEUS, een gezelschap met veel ervaring met jonge mensen, had wel oren naar dat idee. Een half jaar lang heb ik tijdens schoolvakanties en weekends met acht meisjes tussen tien en veertien dezelfde voorstelling op poten gezet.'

 

Verdacht jong volk dus op het podium, al wil dat niet zeggen dat GIRLS louter een kindervoorstelling is. 'Een voorstelling vanaf 12 jaar' is er uiteindelijk opgeplakt, maar ik vind het zelf moeilijk om in te schatten. Veel theaters programmeren het ook 's avonds: dat lijkt erop te wijzen dat GIRLS ook het publiek van WOMEN moet kunnen boeien. Wat zeker is: het was in de eerste plaats een artistieke keuze om met zo jonge mensen te werken. Ik vind het bijvoorbeeld heel interessant om te zien hoe de twee voorstellingen zich verhouden. Het materiaal van GIRLS en WOMEN is bijna net hetzelfde, maar doordat de dansers zo jong zijn, verandert het gevoel helemaal. Sommige sensuele bewegingen uit WOMEN komen heel onschuldig over in GIRLS; sommige kinderlijke bewegingen van de vrouwen komen bij de kinderen net heel serieus over. De perceptie verandert helemaal als je als volwassene naar een kind kijkt. Er is een zekere schattigheid die vanzelf alles anders maakt.'

 

'Muziek is er niet te horen. De enige geluiden die er zijn, komen van de voeten en ademhaling van de danseressen. Het idee erachter komt van mijn jaloezie voor muzikanten. Muziek communiceert heel helder: het triggert directe emoties. Speel een majeurakkoord en mensen worden vrolijk; sla een mineurakkoord aan en mensen voelen zich triest. In dans wordt muziek vaak gebruikt om de emoties over te brengen, maar ik vroeg me af of het ook zonder ging. Of louter de bewegingen een specifiek gevoel kunnen opwekken. Dat bleek niet evident, maar gaandeweg ontdekte ik wel dat je als kijker op een bijzondere manier reageert op de ademhaling van de danseressen. Bij hectische stukken, waarin heel onregelmatig geademd wordt, word je als kijker ongemakkelijk; bij stukken waar de dansers niet mogen ademen, zie je dat het publiek ook zijn adem inhoudt. Uiteindelijk is het een soort compositie van ademhalingen geworden. Soms zelfs heel letterlijk: één stuk uit GIRLS is volledig gebaseerd op de structuur van Milk van Kings of Leon. Van de druminval tot zijn vocale uithalen in het refrein: alles wordt met ademhaling verwoord. Ik betwijfel of je het kan horen als je het niet weet, maar het zegt wel iets over hoe het zal klinken. Een echt verhaal is er dan ook niet, maar dat is nog wat het dichtst in de buurt komt: GIRLS is een trip van verschillende sferen, die elk een emotie op de kijker willen projecteren.'