<< back to all the articles.


De Standaard - 02/05/2013
Te brute klap (***) De choreograaf Ugo Dehaes toonde zich de afgelopen jaren een grootmeester van het kleine. Met Women en Girls creëerde hij een voorstelling voor respectievelijk een groep vrouwen en een groep meisjes: het werd telkens een subtiele choreografie voor lijf, leeftijd en ademhaling. Intelligentie door eenvoud.

Benieuwd dus of Dehaes diezelfde subtiliteit als stijlkenmerk aanhoudt in Grafted, een choreografie voor vier koppels. Zo lijkt het het eerste halfuur alvast. Spelplezier, humor, erotiek, een zucht als knipoog naar Women: Dehaes weet hoe je een stille choreografie boeiend houdt. Hij legt de nadruk op het bovenlichaam, zodat de handen de motor van elke beweging worden. De koppels draaien rond elkaars as, tillen op, stoten af, slaan, zalven en maken van elkaars lichaam nu eens een vat vol emotie, dan weer een hulpstuk.

Wat dan gebeurt, is een pijnlijke stijlbreuk. Halverwege last Dehaes een intermezzo van twee solo’s in. Een luide soundscape en een al even dominante videoprojectie vullen de lege scène op zo’n brute manier dat de zorgvuldig opgebouwde choreografie verloren gaat. Het voelt als een klap in het gezicht van de toeschouwer. Traagheid vraagt namelijk bereidwilligheid van een publiek, en Dehaes bewees eerder al dat hij ons daarvan kan overtuigen. Maar als je een subtiele choreografie, zoals het eerste halfuur van Grafted, ruw afblokt met een teveel aan prikkels, wordt diezelfde bereidwilligheid weerstand. En verliest soberheid elke geloofwaardigheid, hoe mooi ze ook is.

Waren de twee solo’s dan niet interessant? Toch wel. Maar ze vormden stof voor een nieuwe, ongetwijfeld schitterende voorstelling. Binnen de intimiteit van de vier koppels voelden ze aan als een onvergeeflijke stijlbreuk. Geen kwestie van kill your darlings maar save your darlings for the next time.

- Sarah Vankersschaever

<< back to all the articles.