<< back to all the articles.
CJP - 02/05/2013
Liefdevolle energiechoreografie

Buigen en plooien, springen en vallen, sleuren en leunen, lachen en slaan. Of hoe een choreografie op verbluffende wijze slaagt in het weergeven van de veelzijdigheid en bij wijlen stormachtigheid van relaties. 
Ugo Dehaes heeft met Grafted iets gecreëerd dat je onmogelijk met één woord kan omschrijven. Wat we zien zijn kronkelende, slingerende, trekkende en knuffelende lichamen. Vier duo's die eens teder strelend, dan weer vechtend elkaar te lijf gaan. Koppels die aan elkaars lijf plakken, van elkaar weglopen en worstelen, om uiteindelijk toch weer als een magneet naar elkaar te worden teruggetrokken.
 
Drieluik van kracht en energie

De voorstelling kan opgedeeld worden in drie grote stukken. Grafted begint met de vier duo's (steeds een man met een vrouw) die afwisselend wild met elkaar rollebollen en rusten in een innige omhelzing. Ze knuffelen als verliefde kalfjes - het wordt voor ons als toeschouwer bijna ongemakkelijk - die even later ombuigt naar een bijna anatomische verkenning van armen, benen, gezicht en buik. Ze tollen en wriemelen, met een fascinatie voor elkaar die doet denken aan die eerste dolverliefde fase in een relatie. Maar Dehaes laat z'n dansers niet alleen duizelen in elkaars gezelschap, hij doet de duo's kruipen, hijgen en stikken. Ze balanceren, klampen zich vast, lopen weg en weer terug. Hoewel enkele dansbewegingen terugkomen, lijkt ieder koppel anders om te gaan met de choreografie.

Littekens van liefde

Nadat de dansers tot één grote wirwar van lichamen geworden zijn, wordt het donker in de zaal. Een vrouw ligt op de grond. De drie opgestelde doeken op scène doen dienst als projectieschermen waarop felle kleuren en ruisende patronen verschijnen. De danseres staat langzaam op, alsof ze opnieuw geboren wordt; alsof haar ledematen voor de allereerste keer worden gebruikt. Dit deel van de voorstelling is donker en luid; de mechanische, ronkende, repetitieve muziek doet bijna pijn aan onze oren. Wil Dehaes met dit deel het gevolg van een relatiebreuk symboliseren? De danseres lijkt verloren in een andere wereld, ze worstelt met groteske fysieke aanhangsels: littekens van liefde? Haar monsterlijke, bijna buitenaards silhouet slingert heen en weer op de projectiedoeken, waarna ze zich één voor één ontdoet van haar vervormingen en verdwijnt van de scène.
 
Vrolijke herkenbaarheid

Na alle herrie keert de rust terug. De vier duo's van het eerste deel baden weer in helder licht op het podium en voeren deze keer een heel synchrone choreografie uit. Naast de bewonderenswaardige kracht en schoonheid van hun lichamen en bewegingen, is het ook een lust voor het oog. De koppels wisselen vaak blikken uit, een vriendschappelijke grijns of gegrinnik. Soms vormen kussende geluidjes de beat waarop ze bewegen. Dingetjes als een protzoen of een speelse klets op de wang bezorgen deze voorstelling een vrolijke herkenbaarheid. We zien als toeschouwer niet alleen dansers, maar écht mensen op scène waarin we onszelf of anderen terugzien.
 
Adembenemende bewegingen

Dehaes stuurde de dansers in Grafted tot een prachtig, adembenemend resultaat dat ontroert, overweldigt en bijblijft. Meer dan eens klonk er een geschrokken kreetje uit het publiek over de souplesse waarmee deze artiesten hun lichamen manoeuvreerden. Na de voorstelling moesten de dansers tot vier keer terugkomen om het applaus in ontvangst te nemen. Chapeau!

- Betty Vanlangendonck  

<< back to all the articles.