ROEST is een voorstelling waarin twee lichamen geconfronteerd worden met een machine. Aan de hand van deze machine worden de fysieke grenzen en mogelijkheden van het menselijk lichaam getest en verlegd. De machine manipuleert het lichaam dat het omvat, wrikt het in alle mogelijke posities, maar wordt op haar beurt ook van buitenaf bestuurd. Hierdoor wordt ook de relatie tussen beide personen onderzocht: wanneer kunnen we een lichaam bezitten, wat zijn de gevolgen als iemand volledig afhangt van de beslissingen van een ander, wanneer verliest een lichaam zijn waarde als lichaam en wat zijn de gevolgen als we het als een object gaan beschouwen, hoe reageren we wanneer dingen gevaarlijk mislopen?

De inspiratie voor ROEST komt onder meer van de freakshow, waar heel dingmatig wordt omgegaan met het menselijk lichaam, waar mensen vaak tegen hun wil tentoongesteld en gemanipuleerd worden. Belangrijk voor ROEST is de macabere sfeer van de freakshow, niet het spectaculair-pijnlijke. Een ander uitgangspunt is de "machine célibataire". Een term, oorspronkelijk gebruikt door Marcel Duchamp voor zijn ‘le grand verre’, die een vaak ireële of imaginaire machine aanduidt, waarbinnen de contrasten mannelijk/vrouwelijk, sexueel/mechanisch en leven/dood een belangrijke rol spelen.

ROEST bouwt verder op het onderzoek naar de verdingelijking van het menselijk lichaam dat gestart werd in lijfstof (gecreëerd in samenwerking met Charlotte Vanden Eynde, 2000), maar moet wel een zeer coherent geheel van beelden worden. ROEST wordt het verhaal van twee lichamen verbonden en misbruikt door een levensloze machine. Twee lichamen gevangen in een spiraal van voortdurend verval, die zich proberen los te maken van hun vastgeroeste geest.