‘Mijn lijf dat zichtbaar en beweeglijk is, hoort tot de wereld der dingen, het is één van die dingen, het is opgenomen in de structuur van de wereld en zijn samenhang is een dingmatige. Maar omdat het ziet en zich beweegt, houdt het de dingen ook als een cirkel om zich heen, de dingen worden een annex of een verlengstuk ervan, ze zitten ingenesteld in zijn vlees, ze maken deel uit van zijn volwaardige definitie: de wereld is gemaakt uit de stof van het lijf zelf.’ (Merleau-Ponty)

lijfstof is een voorstelling van en over lichamen. Ze is ontstaan uit een zoektocht naar het samenbrengen van onze lichamen en dingen, om zo iets meer te kunnen zeggen over onszelf, over het lichaam, de mens, en hoe de mens in de wereld staat en ermee omgaat. Als een kindertekening is de voorstelling opgebonwd uit impulsief ontstane beelden, waar verschillende inhouden aan kunnen worden toegeschreven. Zo wordt het lichaam bijvoorbeeld gereduceerd tot een homp vlees, ingeblikt als een ding. Enkel de essentie blijft over: het lichaam is een lap vel met daaronder een massa. In zijn volledigheid bevat het een romp, een hoofd, twee benen en twee armen, tien tenen en tien vingers. Dit beeld is ons vertrouwd, maar hoe vreemd is in feite dit beeld, hoe afstotelijk en schoon tegelijkertijd, en hoe kwetsbaar? Ook als instrument denken wij het lichaam te kennen, maar de functies ervan zijn ons niet altijd bekend, de controle erover beperkt. We kunnen ons eindeloos verwonderen over ons lichaam. Over onze armen bijvoorbeeld, die de bemiddelaars zijn tussen onszelf en de wereld. Zij kunnen de dingen manipuleren volgens onze wil. Maar ook de dingen laten hun sporen na op ons lichaam: rode strepen als stille getuigen van het contact met de dingen.

Net als de dingen zijn de mensen ook slechts een deel van de wereld, waarin hun plaats bepaald wordt door maatschappelijke patronen. Zij zijn in staat met elkaar te communiceren volgens bepaalde codes. Dit zichzelf uitdrukken blijft echter steeds onvolledig en voor interpretatie vatbaar. Mensen zijn onzichtbaar onder hun verpakking, hun vermomming, maar zijn tegelijkertiid ook die verpakking. Dit tegengesteld feit laat ons in verwarring achter.