Het allereerste uitgangspunt was een voorstelling te maken die een publiek emotioneel zou kunnen raken, zoals muziek mensen kippenvel kan geven.
Hiervoor werkte Ugo een week samen met Nico Frijda, emeritus hoogleraar psychologie van de Universiteit van Amsterdam. Als schrijver van het referentieboek The Emotions (1986) wordt Frijda beschouwd als één van de belangrijkste specialisten in emoties. Na vele gesprekken en testen begonnen ze te experimenteren met ademhaling: ze merkten dat door te werken met heel specifieke manieren van ademhalen (of door net niet te ademen), het publiek de neiging had deze ademhalingen over te nemen. Dit opende de weg om een publiek door verschillende gemoedstoestanden te gidsen en hun emoties te bespelen. Dit vooronderzoek leidde ertoe dat WOMEN een hele pure voorstelling is geworden: om de kracht van deze ademhaling ten volle tot zijn recht te laten komen wordt de hele voorstelling gedanst zonder afgespeelde muziek, om de ervaring zo helder mogelijk te houden, en te tonen dat lichamen en pure bewegingen een grote impact konden hebben werd ervoor gekozen geen scenografie of speciaal licht te gebruiken; de volledige klankband is gecomponeerd uit de geluiden die de danseressen produceren met hun ademhaling, de hele voorstelling speelt zich af op een naakte scène met enkel eenvoudig wit licht.
Een tweede belangrijke lijn voor WOMEN was de keuze te werken met danseressen die allen ouder zijn dan de cliché-leeftijd waarop mensen denken dat danseressen afgeschreven zijn: alle danseressen van WOMEN zijn tussen de 30 en de 60 jaar oud, heel wat van hen moeders. Ugo vond het belangrijk te tonen dat hij ook met deze zogezegd te oude danseressen zonder compromissen een professionele voorstelling kon maken.
Door het complexe en fysieke materiaal, probeert de choreograaf de danseressen in een staat van concentratie en vermoeidheid te brengen waardoor ze vergeten te spelen of te performen. Ugo vond het erg belangrijk de vrouw achter de danseres te tonen: hoewel het dansmateriaal niets cliché heeft en niet specifiek ‘vrouwelijk’ is, krijgen we toch acht echte vrouwen te zien. De eenvoud, maar vooral ook de leeftijd van de danseressen zorgt ervoor dat heel veel toeschouwers zich herkennen in de performers, een tweede element waarom WOMEN het publiek zo kan raken en ontroeren.
Het dansmateriaal van WOMEN is groot en soms erg hard. Op podium zien we sterke vrouwen, moedige en nieuwsgierige mensen die ver weg blijven van de cliché-beelden die we maar al te vaak op vrouwen plakken.
De Morgen noemde WOMEN de spannendste ontdekking van het Vlaams Theaterfestival 2011:
"Het is een vernuftige choreografie waarin performers ook loos mogen gaan, de beweging mogen uitvoeren zoals die bij hun lichaam en denken past. Daardoor is er veel te zien. We vonden het prettig om te zoeken naar verschillen, te botsen op overeenkomsten, te kijken, te luisteren, om zo een beeld te vormen van wie ze zijn, om er hele verhalen bij te denken.”
- De Morgen, 25-08-2011, Griet Op de Beeck
