<< back to all the articles.


www.ongekunsteld.net - 30/05/2014
Zuig eens aan mijn elleboog 
De basis is sterk: Ugo Dehaes laat in Grafted danskoppels die al jaren met elkaar dansen op het toneel elkaars lichaamsgrenzen verkennen. De meeste vormen ook buiten het toneel liefdeskoppels. In het stuk delen ze het spel van hun lijven meent het publiek. Wat volgt is een schouwspel over aanraking en de onderhandeling daarover tussen twee mensen. En de beste dansvoorstelling die ik in tijden heb gezien.
 
Verstrengeld, niet verzwaard
 
Onder een jolig Frans muziekje komen drie koppels het toneel op in komische kruiwagenformaties. Dan valt de muziek weg en zijn de koppels aangewezen op elkaars lichaam en de ruimte tussen hen in. De voor ons verborgen context van hun onderlinge relatie bepaalt welke arm waar gaat en waar niet. De drie paren doen ieder hun eigen ding, maar in kleine subtiele overgangen wordt het spel ineens gelijkgetrokken en zien we ze allemaal hetzelfde doen. Zelfs als de tweetallen dezelfde bewegingen maken, voert ieder koppel deze op hun eigen manier uit.  Hurken op elkaars rug, hangen, trekken, duwen, zuigen, buigen en loslaten – maar nooit te lang.
 
Muziek ontbreekt maar komt terug in de vorm van steuntjes, kreuntjes en huiden die tegen elkaar kletsen. Vooral dat laatste vind ik een heel prettig geluid; zacht vleescontact. Bijzonder is dat al die intimiteit geen moment ongemakkelijk wordt. Misschien komt dat omdat de dansers zelf schijnbaar zo op hun gemak zijn met elkaars lichaam, dat zij zich alles kunnen veroorloven. Ook fijn: de serieuze zwaarte ontbreekt aan het stuk. We zien intieme blikken, maar ook veel absurde bewegingen en houdingen die komisch aandoen – de dansers en het publiek lachen samen tussendoor.
 
Harde contrasten met zachte bedoelingen
 
Als het zweet in alle broeksnaden is getrokken, is het tijd voor een overgang. Deze komt vrij abrupt in de vorm van luid geluid, ruisachtige blauwgroene visuals en een hoopje lichaam op de grond. De Japanse danser probeert haar lichaam, dat langzaam wordt overgenomen door vergroeiingen, te sturen en te verkennen. De choreografie is ijzersterk maar staat in zo’n schril contrast met de intieme, huidskleurige bewegingen van daarvoor dat het publiek voelbaar uit evenwicht is. Het keiharde geluid heeft semi-hartaanvallen tot gevolg en is naar mijn idee overbodig. Toch kijk ik gefascineerd naar deze futuristische dans en verwelkom ik het scheve contrast met de dans ervoor. Soms gebeuren dingen zomaar; je hebt er geen grip op. En juist dit contrast laat me nadenken over wat ik heb gezien en wat ik nu voor me zie.
 
Hoopgevend
 
Na deze verontrustend prachtige performance komen de koppels weer op om te laten zien hoe ook zij met elkaar vergroeid zijn. Hun bewegingen nagenoeg synchroon, laten zij nogmaals zien hoeveel je kunt doen met twee lichamen. De voorstelling eindigt plotseling en laat me loom achter; de bewegingen van de dansers hebben me intens geboeid. Ik voel me op een vreemde manier vereerd dat de dansers mij voor even hebben toegelaten in hun (liefdes)verhouding. De ongebruikelijke choreografie was krachtig en komisch, plagerig en lief. Dehaes heeft me een oprecht en hoopgevend inzicht gegeven in de relatie die tussen twee mensen kan bestaan. Zolang je maar aan elkaars ellebogen mag zuigen.

- Judith van der Schaaf

<< back to all the articles.