<< back to all the articles.
www.theatermaggezien.net - 03/01/2009
De Krachten van licht en dansend spel
Ugo Dehaes/ kwaad bloed, Forces, 3 Januari 2009
 
Alles is zwart. Een grote doos wordt tot op de millimeter belicht. Daarin kronkelen drie dansers, ze zoeken een plekje, ze hinderen elkaar, kruipen over elkaar heen, ze stoten met hun hoofden, benen, armen, ruggen tegen de zijkanten. Is het echt, of is het een projectie? Je denkt in eerste instantie dat het een filmpje is. Maar dan? Toch echt? Dit soort 'schöne Spielerei' komt herhaaldelijk terug in de productie Forces van choreograaf/danser Ugo Dehaes. Intrigerend charmant om naar te kijken.
 
In mijn artikel Dansers verpopt heb ik het over de productie van Colette Sadler die linken legt tussen dans en figurentheater. Hoe levende lichamen en dode poppen verruild kunnen worden. In die productie worden nog echte poppen en prothesen gebruikt. In vol licht, want het uitwisselingsspel van lichamen en objecten is hier het belangrijkste. Forces van Ugo Dehaes gaat een stap verder in de link tussen dans en figurentheater, en speelt met licht en zwaartekracht. Dat creëert een zwarte-doos-effect, een procedé dat in het figurentheatergenre vaak gehanteerd wordt. In de jaren '60 en '70 was die techniek heel erg in, denken we maar aan het succes van Mummenschanz, en al heel snel was het een uitgemolken technische trukendoos met veel pronkerige kitscherige effecten. Dat is in Forces zeker niet het geval. Integendeel.
 
Oogstrelend zijn de precieze belichtingen (van Arne Lievens), waardoor lichaamsdelen (armen, benen, ruggen, …) door hun geïsoleerde bewegingen verwonderen. Lichtstrepen isoleren flapperende handen, benen worden doorschijnend, blokken worden tot vlakken vervormd. Esthetisch zijn de filmpjes en het spel met de schaduwen en zwaartekracht.
 
De uitgangspunten voor deze productie waren "de vier universele krachten die onze wereld samenhouden: de zwaartekracht, het elektromagnetisme en de twee krachten die binnen een atoom werken." Ugo Dehaes werkte een jaar elke maand met nieuwe dansers aan nieuwe kleine scènes, rond een bepaalde kracht. Al die onderdelen worden als losse momenten na elkaar gebracht. Ugo Dehaes zag de voorstelling als een rockconcert waarbij verschillende liedjes één geheel vormen. En dat is het ook geworden. Een heel prettige zwarte-doos-productie vol dansante, visuele en technische spitsvondigheden.

Info: www.kwaadbloed.com

- Tuur Devens

<< back to all the articles.