LESS IS MORE, LESS IS LOVE 

Provocerend: niet echt. Something Raw: ook niet echt. Verantwoord: dat wel. Daarnaast is de voorstelling van Keren Levi en Ugo Dehaes uiterst aandoenlijk. Twee lichamen die elkaar betreden in één ruimte, mooie lichamen, dat ook nog eens. In de voorstelling Couple like werken de Israëlische Keren Levi en de Belgische Ugo Dehaes voor het eerst samen. De chemie klopt en dat is te zien. Als liefde op het eerste gezicht. Zouden ze dan in het echt ook misschien samen...? Het ligt op het puntje van je tong. De titel van het stuk laat alles in het midden.

In de voorstelling zie je lijven die elkaar verkennen en kennen, uitdagen en dragen. Het speelt zich verder af in een minimalistische setting met enkel de danser en het licht als begin. De dansers bewegen in soepele stoffen. De eerste scène doet dan ook aan als een ochtendritueel in pyama's. In trance blijf je kijken naar de lijven, je ziet een symbiose. Ruggen en hoofden die elkaars verlengde worden en lichaamsdelen die elkaars rondingen opvullen. Welke ledematen zijn nou van hem en welke van haar?
De voorstelling zit vol met dit soort verrassend bewegingsmateriaal. Zo wordt later een walsscène (waarin met heupen naast elkaar wordt gewalst!) afgewisseld met partnerwerk waarin de dansers elkaar schijnbaar altijd blindelings vertrouwen. Fysieke botsingen worden gevarieerd met het haren uit de ogen wegvegen bij de ander. Opvallend is dat het duo pas laat in de voorstelling oogcontact met het publiek maakt en daardoor het publiek dan pas ook echt laat in de voorstelling deelgenoot maakt van de wereld waarin ze zich bevinden.

De symboliek van de liefde heeft je echter al eerder dan bovenstaand moment gegrepen. Het man-vrouw gegeven spreekt boekdelen. Lijven zijn daarvoor de ingrediënten, niet veel meer. Af en toe wat gitaarmuziek van Tom Parkinson, de componist met wie Levi sinds 2003 samenwerkt. Door het echter vaak ontbreken van geluid komt de choreografie ook tot zijn recht. Elke zucht of kreun maakt dit duet nog alledaagser en humaner; evenals een kort lachje, wat subtiele aanmoedigingsblikken en een broek van de H&M.

Ondanks de vloeiende duetten kwam er bij mij tegen het einde een lichte irritatie naar boven; zo hadden Levi en Dehaes al frases getoond staand en op hun knieën en wat ontbrak er... juist, een duet rollend over de grond. Deze oefening-achtige ontmaskering van de compositie verdween echter als sneeuw voor de zon toen het einde aanbrak. Na een fysieke climax, zich dicht bij het publiek bevindend en waarbij heftig om beurten tegen elkaars borstkas wordt gestoten, breekt er een moment van onwennigheid aan. Ongemakkelijk en aandoenlijk nemen de dansers het applaus in ontvangst. Dit einde laat veel aan de verbeelding over: Waren we als publiek zojuist getuige van de liefdesdaad in zijn puurste vorm? Something Raw: misschien dan toch.

Door Leonie Kuipers, gezien op 25 januari 2007 in De Brakke Grond. In het kader van Something Raw. Link met fragment uit Couple Like http://www.kwaadbloed.com/index.php?txt_id=16&type=video&video_id=2&lng=eng

CREDITS choreography & dance: Ugo Dehaes, Keren Levi lights: Arne Lievens costumes: Lies Maréchal music: Tom Parkinson thanks: Eppo Dehaes, Seamus Cater, Linda Suy & Pianofabriek photography: Giannina Urmeneta Ottiker production assistent: Annabel Heyse production: kwaad bloed vzw, Grand Theatre Groningen co-production: Kunstencentrum Vooruit, Danswerkplaats Amsterdam support: de Vlaamse Gemeenschap, Amsterdams Fonds voor de Kunsten, Monty, PACT-Zollverein, wp Zimmer info: www.kwaadbloed.com

- Leonie Kuipers